A w Szwajcarii... Odsłona druga

W Zurychu zaskoczyło mnie rześkie powietrze. Było świeżo, orzeźwiająco i łagodnie ciepło. Przez pierwsze dwa dni czułam się jak w raju. Potem było już gorąco... Rano otworzyłam okiennice w mieszkaniu Isabelle i Daniela i ujrzałam taki widok:

Piłam kawę z widokiem na Alpy... Jadłam śniadanie z widokiem na Alpy... Taaak, Zurych to świetne miejsce do życia. Łagodny, nieśpieszny rytm miasta, które jest wystarczająco duże, by wiele się działo (jest w końcu nieformalną stolicą Szwajcarii) i jednocześnie nieduże, jakby obliczone na ludzki wymiar, ze swoimi niewysokimi domami, świetną komunikacją, jeziorem i rzeką. Rano niektórzy wychodzą z ręcznikiem nad rzekę popływać sobie przed śniadaniem... Inni wylegują się w parkach albo siedzą nad wodą, bo rzeka i jezioro o niezwykle przejrzystej wodzie są integralną częścią miasta...

Lubiłam codzienne spacery nad rzeką Limmat, podziwiałam spokój siedzących na murkach mieszkańców, którzy rano pili kawę, a wieczorem - piwo lub wino, urządzali sobie pikniki albo kąpiele. Taka przyjemna letnia nuda i taka niedostępna w Warszawie codzienność... My też spacerowaliśmy wieczorem nad rzeką i nad jeziorem, a jakże, i, popijając piwo, patrzyliśmy na oświetloną wodę...

Ale wcześniej oglądaliśmy miasto z góry i urządziliśmy sobie piknik (sery, owoce, czekolada i bagietka) na Uetliberg - wzgórzu, z którego można podziwiać panoramę miasta z długim Zurichsee - Jeziorem Zuryskim. Myślę, że, za sprawą Isabelle, Szwajcaria będzie mi się odtąd kojarzyła z piknikami na wzgórzach...


Byliśmy też na przeciwległym, dużo niższym wzgórzu, na którym znajdują się budynki Uniwersytetu i słynnej Politechniki, a widok na miasto rozciągał się stamtąd taki:

Potem mogliśmy jeszcze podziwiać - między innymi - oleandry na wyludnionej w niedzielę Bahnhof-Strasse, zastawionej kolorowymi donicami:

Nie wiem czemu, ale urzekł mnie szczególnie ten motyw:

Nasz pobyt w Szwajcarii był dość intensywny, byliśmy nie tylko w niemieckojęzycznej części Szwajcarii (Zurych, Lucerna), ale i w części francuskiej (Fryburg) i włoskiej (Lugano). Każda jest naprawdę inna, co widać (hm... nie wiem, na czym to polega) choćby w kawiarniach i restauracjach. Chodzi mi o subtelne różnice dające się dostrzec w zachowaniu kelnerów, ale i samych klientów...

Wiele czasu spędziliśmy w najwygodniejszych i najcichszych pociągach Europy, w których pracują konduktorzy poligloci i kelnerzy o niezwykłym poczuciu humoru. To zaskakujące, ale stereotyp uśmiechniętego i bardzo dobrze wychowanego Szwajcara potwierdzał się na każdym kroku. Nie widziałam nigdzie nabzdyczonych ekspedientek, obrażonych podróżnych ani "mających za złe" tetryków. U nas nawet zakup gazety jest czynnością polityczną (sama się obraziłam, kiedy pani w kiosku zamiast "Wyborczej", której zabrakło, zaproponowała mi "Nasz Dziennik"), tam, czyli w Zurychu, czyta się, jak sądzę, "Neue Zurische Zeitung", a tematem, na który Szwajcarzy są wyczuleni jest raczej język i autonomia kantonu...

Niemieckojęzyczna Isabelle studiowała we Fryburgu slawistykę, a zajęcia odbywały się na zmianę - tydzień po francusku, tydzień po niemiecku... Jeśli dodamy, że w domu mówiła szwajcarskim dialektem niemieckim, w szkole używała Hochdeutsch (wysokiego, literackiego niemieckiego), uczyła się angielskiego (skutecznie), na studiach poznała rosyjski, a w Polsce nauczyła się mówić po polsku - to mamy obraz prawdziwej Szwajcarki -poliglotki ;) No dobrze, włoskiego nie zna, ale się porozumiewa...
Nie wiem, ile języków zna przeciętny, wykształcony Szwajcar, ale pewnie trzy, cztery... Beo, jak to jest?
Das ist alles...fur heute.