Pożegnanie lata i zupa ze świeżych pomidorów

Lato z ptakami podobno odchodzi, ale ja starałam się zatrzymać je jak najdłużej. I było - na Bukowym Berdzie wśród jarzębin i skałek:

Pośród łanów rudbekii, która kwitła w Bieszczadach jak szalona:

Na żydowskim cmentarzu w Lutowiskach, kiedy słońce stało w zenicie i prażyło niemiłosiernie. Wójt na szczęście (lecz nie z własnej woli, niestety...) polecił wykosić trawę między macewami i nie musieliśmy przedzierać się między nimi z maczetą...

Nad wodospadem Szepit na potoku Hylaty, który chłodził nam zmęczone stopy:

I na Otrycie, gdzie znalazłam moje pierwsze w życiu rydze, a droga do Chatki Socjologa pośród buków i jodeł była niezwykle piękna...

I przede wszystkim na tarasie Jagody, w towarzystwie Buby, gdzie codziennie rano piliśmy leniwie kawę i decydowaliśmy o kolejnej wycieczce, oglądając panoramę wysokich Bieszczadów. Buba to również cudowna towarzyszka popołudniowych spacerów, mądra i uważna, mająca dużo zrozumienia dla ludzkich istot i ich niemądrych zachowań...

A w domu postanowiłam pożegnać lato zupą ze świeżych pomidorów, którą podałam z makaronem, ale i bez dodatków, jako zupa-krem była doskonała...

Składniki:

• 1 1/2 kg mięsistych, podłużnych pomidorów
• bulion warzywny (marchew, cebula, włoszczyzna, por, seler, liść laurowy, ziele angielskie, natka pietruszki)
• masło
• sól, pieprz
• śmietana (niekoniecznie)

W dużym garnku podsmażam pokrojone warzywa, zalewam wodą i gotuję wywar, a w rondlu duszę na maśle pokrojone w plastry pomidory, które następnie miksuję z częścią warzyw i przecieram przez sito. Powoli dolewam do pomidorowo-warzywnej pulpy bulion ,aż do uzyskania właściwej gęstości zupy, doprawiam solą i pieprzem, podaję z makaronem, kleksem śmietany i listkami bazylii. Lubię, kiedy pomidorów w zupie jest dużo i nie trzeba dodawać żadnych koncentratów. Pycha. Ostatni smak lata...